Σας ξεναγούμε στα ΜΥΣΤΗΡΙΑ της Ανατολίας!!Ένα συγκλονιστικο οδοιπορικό στην Καππαδοκία!!

Η µακρινή Ανατολία συνεχίζει να ακτινοβολεί τη γοητεία της ανά τους αιώνες. Κι αν σήµερα η τουρκικήΚαππαδοκία αποτελεί παγκόσµιο τουριστικό πόλο έλξης για το... εξωγήινο ανάγλυφό της, για πολλούς λαούς, ανάµεσα σε αυτούς και οι Έλληνες, αποτέλεσε στο παρελθόν µια φιλόξενη πατρίδα.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ-ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ (apanagopoulou@dousiscom.gr)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΡΧΕΙΟ, SHUTTERSTOCK

Χετταίοι, Φρύγες, Λυδίοι, Βυζαντινοί και Ρωµαίοι άφησαν το στίγµα τους στην περιοχή από την Αρχαιότητα µέχρι και τα νεότερα χρόνια. Η Καππαδοκία στην κεντρική Ανατολία, µεταξύ των πόλεων Ακσαράι, Νίγδη, Νεβσεχίρ και Καισαρεία, περίπου 225 χλµ. νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας Άγκυρας, συνεχίζει να προσθέτει σελίδες στο βιβλίο της µακρόχρονης ιστορίας της εδώ και 4.000 χρόνια. Ο εξελληνισµός της περιοχής υπήρξε ανά περιόδους πλήρης, όπως για παράδειγµα τον 1ο αι., γεγονός που ευνόησε την εξάπλωση, αλλά και τη διαφύλαξη του χριστιανισµού σε περιόδους όπου δοκιµαζόταν το κύρος της νέας θρησκείας. Εναργής απότοκος του πολιτιστικού αλλοτινού λίκνου που υπήρξε (κυρίως τον 3ο-5ο αι.) το γεγονός ότι από τα πνευµατικά της σπλάχνα ξεπήδησαν µεγάλες προσωπικότητες της χριστιανοσύνης και πεφωτισµένοι Δάσκαλοι, όπως ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Γρηγόριος Νύσσης κ.ά. Μετά την κατάληψη από τους Οθωµανούς και επειδή η χώρα δεν ήταν και τόσο εύφορη, άρχισε η µετανάστευση των χριστιανών. Ο Ελληνισµός βρίσκει ακόµα και σήµερα, ωστόσο, εδώ µικρές ανάσες αναπνοής. Δεν έχει περάσει άλλωστε ένας αιώνας από τότε που η συνθήκη της Λοζάνης το 1923 επέβαλε την ανταλλαγή των πληθυσµών, ξεριζώνοντας το µέχρι τότε ακµάζον ελληνικό στοιχείο.

(Not) in a Galaxy far, far away...

Μπορεί ο Τζ. Λούκας να µη διάλεξε όντως την Καππαδοκία για να γυρίσει σκηνές από το Star Wars, όπως για διαφηµιστικούς λόγους διατείνονται οι ντόπιοι, όµως το εξωπραγµατικό της σκηνικό σίγουρα έχει... σεληνιακό χρώµα. Με τον Εύξεινο Πόντο στο βορρά, οριοθετείται από τις επαρχίες της Καισάρειας (ανατολικά), του Ακσαράι (δυτικά) και της Νίγδης (νότια), ενώ καθοριστικό ρόλο στη γεωλογική της εξέλιξη διαδραµάτισαν το 3.917 µ. βουνό Ερτζιγές (οι αρχαίοι Έλληνες το ονόµαζαν Αργαίο) και η οροσειρά του Ταύρου. Η αδιάκοπη ηφαιστειακή τους δραστηριότητα πριν 50 εκατοµ. χρόνια «έντυσε» το 288 τ.χλµ. οροπέδιο µε λάβα, λάσπη, βασάλτη, ανδεσίτη, φαράγγια, αβυσσαλέα χάσµατα και «έσπειρε» το τοπίο µε κούφιους, παράξενους βράχους. Οι εναλλαγές της θερµοκρασίας, το νερό και οι άνεµοι, που σαρώνουν την περιοχή, συντέλεσαν στην περαιτέρω διάβρωση και σε ένα γεωφυσικό ανάγλυφο αντίστοιχο µε εκείνο των στεπών. Οι άνθρωποι, και ιδίως οι πολλοί ασκητές και µοναχοί που συνέρρευσαν από τον 4ο αι., οριστικοποίησαν την απόκοσµη εικόνα της περιοχής όχι χτίζοντας, αλλά... γκρεµίζοντας και λαξεύοντας τους βράχους. Το φαινοµενικά αφιλόξενο και τραχύ µειονέκτηµα, είχε γίνει το χρυσό πλεονέκτηµα...